پیامبر اکرم (ص) می فرمایند : عَرامَةُ الصَّبِىِّ فى صِغَرِهِ زیادَةٌ فى عَقلِهِ فى کِبَرِهِ؛ بازى گوشى کودک در خردسالى اش مایه فزونى عقل در بزرگسالى اوست. دعائم الاسلام، ج1، ص 194

... در واگن بانوان سر و صدا به اوج خودش رسیده بود ... خانمهایی که برای فروش اجناسشان آمده بودند ، با صدای بلند در حال معرفی اجناس بودند .....در آن ازدحام وحشتناک به سختی از کنار هم می گذشتند ...من در حال جواب دادن به پیامهایی بودم که برای گوشی تلفن همراهم آمده بود ...تازه لبخندی به گوشه لبم جا خوش کرده بود که ، سنگینی نگاه کسی را حس کردم ...کمی خودم را جمع کردم و به کارم ادامه دادم ... حس کردم این بار دارد به پایم می زند ... سرم را کمی بالا گرفتم .... دیدم خانم جوان و باوقاری ، چشمانش را در چشمانم خیره کرده و انگار قصد پرسیدن سوالی را دارد ....

گفتم : بله خانم ...

گفت : میشه یه سوال بپرسم ؟

لبخندی زدم و با سر جواب دادم ، بله .... . زن کمی جلو آمد و گفت : می خوام بدونم توی سن و سال شما هم آه و افسوس و پشیمانی و نگرانی هست ، یا همه چیز آرومه ؟  یعنی بالاخره یه روز مشکلات تموم میشه ؟ فکر کردم چه جوابی بهش بدم که بغض تو نگاهش نترکه ؟ گفتم : ربطی به سن و سال نداره ، اصل مطلب اینه که با چه دیدی به زندگی  و مشکلاتش نگاه کنی ؟ اگه مسئولیت انتخابهات رو به عهده نگیری تا آخر عمر می نالی !!

گفت : می خوام بدونم شما اصلا خودت از زندگیت راضی هستی ؟ ببین ! من از صبح تا شب دارم کار می کنم و شب باید برگردم پیش مردی که پایبندی اش به اعتقادات کمه ... گفتم : چرا باهاش ازدواج کردی ؟ گفت : انتخاب خودم نبود . الانم به خاطر دخترمه که موندم و عکس دختر نوجوانش را که در صفحه موبایل بود ، بهم نشان داد ... دخترک زیبا بود ... مانند مادرش ....

نگاهش کردم . او می خواست چیزی از من بشنوه ....شاید می خواست آرومش کنم ....

گفتم : مادران  همه ما به خاطر ما از خیلی از چیزها گذشتن  ، اما بعضی از آنها ندونستن  که زیباترین نوع مادری کردن اونه که در تجربیات فرزندت دخالت نکنی و با راهنمایی او در مواقع لزوم بذاری حق انتخاب داشته باشه .... پس تو سعی کن برای دخترت بهترین مادر باشی ....

در ایستگاهی از جایش بلند شد .... گره نگاهش از چشمانم باز نمی شد .... دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت :  برام دعا می کنی ؟ گفتم : دعا می کنم ! زن جوان به سرعت از در گشوده واگن خارج شد ....

چقدر زود گذشت روزهایی که پهلوانان فقط در زیر قرآن ،‌سر را خم می کردند ....

امروزه ورزش بیش از آنچه که به اصل بپردازد به یک حاشیه پرداز بلا منازع تبدیل شده است . حاشیه هایی که متن را  استحاله کرده و مجالی برای آن نگذاشته است . ورزشی که روزی پهلوان ساز  بود و به پهلوانی می اندیشید امروز به نقطه ای رسیده که پدر با پسر و یا پسر با پدر به سختی می تواند در محیط های ورزشی حاضر شود .

زشت ترین شعارها از سوی هوا داران و بعضی مواقع حرکات غیر اخلاقی  از سوی ورزشکاران به موضوعی تبدیل شده که شعارهای مسولان ورزش کشور را بی رمق  و کمرنگ تر ار پیش کرده است  . شعارهایی که اگر هرکدام از آنها از حالت سخن خارج  و به عمل نزدیکتر می شد ، ‌می توانست یک سرفصل مفید و موثر در ایجاد تحولی بزرگ در این عرصه باشد .

اما امروز این پدیده پهلوان پرور بیش از هر چیز به زیر ساخت در همه ابعاد از فرهنگی ، تربیتی ،‌فیزیکی ،‌آموزشی  و ... نیاز دارد  تا بتوان  سایه تیم های پرقدرت ایران را مانند گذشته بر سه قاره کهن دید . زمانی  که تیمهای ایرانی افتخار آفرین و پرغرور پا به عرصه میدان می گذاشتند در فکر و ذهنشان چیزی غیر از قهرمانی در لوای پهلوانی نمی گنجید . اما اکنون مرام پهلوانی به مرامی غبار گرفته و افسانه ای مبدل شده که می بایست نام آن را در ورق های تاریخ جستجو کرد . مرامی  که نه به دوران پوریای ولی که تا چندی پیش غلامرضا تختی نیز پیشانی بند اش را بر پیشانی و بازو بندش را بر بازو  و حمایلش را بر دوش می کشید .

حسین رضا زاده عزیز ،‌رگه هایی از امید به مرام پهلوانی را زنده کرد ،‌اما زمانه این  مرام را تنها به اندازه  همان رگه نگه داشت و همچون سدی مستحکم در برابر تقویت و توسعه و گسترش آن ایستاد ،‌ تا ایران و ایرانی همچنان در صحنه های ورزش چشم به راه مرامی پاک و زاییده خوی و منش پاک ایرانی بماند .