وقتی یه دوری تو شهر می زنم ، بعضی وقتها (برای دلم خودم می گم بعضی وقتها ولی همیشه) ، با خودم فکر می کنم ..... خدایا .... چه اتفاقی افتاده که انسان حتی به درونی ترین ندای فطری خودش هم پاسخ نمی ده ؟!
در برخورد با برخی افراد صفتی در آنان نمایان است که چهره شان را جذاب تر و رفتار شان را دلنشین تر می کند . نوع نگاه هایشان متمایز از دیگران است و گویش و کلامشان دیگر گونه است . بسیاری از رفتارهایی را که برای اکثریت مردم امری عادی تلقی می گردد ، انجام نمی دهند . با این افراد نمی توان هرگونه رفتاری داشت . گویی هاله ای محیط پیرامون آنان را گرفت که آنان را از برخورد های ناشایست افراد کم ت.جه مصون می دارد . برخورد با این افراد ما را به یاد اصلی ، ژرفناک و عمیق در فطرتمان می اندازد با نام " حیا "
امام صادق (ع) در تعریف حیا می فرمایند :حیا ، نوری است که جوهر آن، سینه ایمان است و یک حالت بازدارندگی و خویشتنداری در برابر هر چیزی که با توحید و معرفت ناسازگاری داشته باشد ، در انسان ایجاد می کند .
ارکان حیا : فاعل – ناظر - فعل
فاعل در حیا ، شخصی برخوردار از کرامت و بزرگواری نفسانی است ، یعنی برای خود ارزش قائل است و حاضر نیست خود را با کارهای زشت آلوده کند .
ناظر در حیا ، شخصی است که مقام و منزلت او در چشم فاعل عظیم و شایسته احترام باشد و او را درک کند .
فعل ، عمل ناپسند و زشت یا حتی بعضی اعمال مباح یا مثبت است که به دلیلی نابهنجار است و فاعل ، زشتی و نابهنجاری آن را درک می کند و یا ترک عملی ناپسند است و انسان از ترک آن کار حیا می کند و بنابراین آن را انجام می دهد .
