چقدر زود گذشت روزهایی که پهلوانان فقط در زیر قرآن ،سر را خم می کردند ....
امروزه ورزش بیش از آنچه که به اصل بپردازد به یک حاشیه پرداز بلا منازع تبدیل شده است . حاشیه هایی که متن را استحاله کرده و مجالی برای آن نگذاشته است . ورزشی که روزی پهلوان ساز بود و به پهلوانی می اندیشید امروز به نقطه ای رسیده که پدر با پسر و یا پسر با پدر به سختی می تواند در محیط های ورزشی حاضر شود .
زشت ترین شعارها از سوی هوا داران و بعضی مواقع حرکات غیر اخلاقی از سوی ورزشکاران به موضوعی تبدیل شده که شعارهای مسولان ورزش کشور را بی رمق و کمرنگ تر ار پیش کرده است . شعارهایی که اگر هرکدام از آنها از حالت سخن خارج و به عمل نزدیکتر می شد ، می توانست یک سرفصل مفید و موثر در ایجاد تحولی بزرگ در این عرصه باشد .
اما امروز این پدیده پهلوان پرور بیش از هر چیز به زیر ساخت در همه ابعاد از فرهنگی ، تربیتی ،فیزیکی ،آموزشی و ... نیاز دارد تا بتوان سایه تیم های پرقدرت ایران را مانند گذشته بر سه قاره کهن دید . زمانی که تیمهای ایرانی افتخار آفرین و پرغرور پا به عرصه میدان می گذاشتند در فکر و ذهنشان چیزی غیر از قهرمانی در لوای پهلوانی نمی گنجید . اما اکنون مرام پهلوانی به مرامی غبار گرفته و افسانه ای مبدل شده که می بایست نام آن را در ورق های تاریخ جستجو کرد . مرامی که نه به دوران پوریای ولی که تا چندی پیش غلامرضا تختی نیز پیشانی بند اش را بر پیشانی و بازو بندش را بر بازو و حمایلش را بر دوش می کشید .
حسین رضا زاده عزیز ،رگه هایی از امید به مرام پهلوانی را زنده کرد ،اما زمانه این مرام را تنها به اندازه همان رگه نگه داشت و همچون سدی مستحکم در برابر تقویت و توسعه و گسترش آن ایستاد ، تا ایران و ایرانی همچنان در صحنه های ورزش چشم به راه مرامی پاک و زاییده خوی و منش پاک ایرانی بماند .
