نویسنده : حدیث
خیلی هایمان نه دوست داریم بدانیم و نه می خواهیم که تغییری در سبک زندگی مان ایجاد کنیم ... البته خیلی دوست داریم از این الفاظ استفاده کنیم ولی هیچ تلاشی برای درک و فهم این مبحث نمی کنیم ... ای کاش می دانستیم تغییر در سبک زندگی به سمت سبک الهی چه لذتی دارد ... فقط یادمان نرود که مرکز فرماندهی مان را به منبعی وصل کنیم که منجر به سقوط مان نگردد ...
وقتی شما پرتقال را درون آب میوه گیری می اندازید ، قطعاً از درون آن آب پرتقال بیرون می آید نه آب سیب !!! ... شاید تعجب کنید از این مثال ولی در ادامه حتماً به اهمیت این مثال خواهید رسید ... این عمل خروج آب پرتقال از دستگاه به این دلیل است که در شاکله اش همین قرار دارد ... در دنیای واقعی انسانها هم همینطور است ... شاکله آدمها رابطه مستقیم دارد با سبک زندگی شان و آنها هر وقت این شالکه را تغییر دهند ، قطعاً سبک زندگی شان هم عوض می شود . این رابطه یک رابطه بسیار مهم و حیاتی است " انا هدیناه السبیل اما شاکراً و اما کفورا "
این شاکله ارتباط مستقیم دارد با فهم زمینه های درونی برای کشف ارزشها ... یعنی ابتدا باید زمینه هایی را که می توان با اتصال به ارزشها به تغییر شاکله دست بزنیم را با فهم و تحلیل ، پیدا کنیم ... در این مورد با یکی از دوستانم که اتفاقاً صاحب نظر هم هستند در این زمینه صحبت می کردم ... بحث ما در مورد افسردگی بود ، ایشان می فرمودند ؛ من نمی توانم بپذیرم که در مقدمات انسان آگاه ، مخییر و معتقد تن بدهد به افسردگی ... اینجا یک نکته مهم در نظر این استاد عزیز وجود دارد و آن این است که ؛ اگر یک بار تن بدهیم به این تعلقات دنیایی ، بازهم یک بار دیگر تن بدهیم به آن و این عمل چندین با تکرار شود ، باعث می گردد که انسان در برابر این تعلقات سر خم کند و روح و روان خود را درگیر آنها کند و اینجاست که زمینه های افسردگی شروع می شود ...
لوچیانی ( دانشمند بزرگ روانشناس ) در این باره نظر جالبی دارد ، وی می گوید افسردگی یک نوع عادت است و این عادت را می توان با گزینش ها و انتخابهایی که بر اساس محورهای آگاهی تبیین و تعریف می شوند ، تغییر داد ...
در سبک زندگی دینی هم همینطور است ... در واقع باید بین محرکها و پاسخ ها ، ارزشها را شناسایی و نسبت به آنها آگاهی ایجاد کرد ... در دعای عرفه امام حسین (ع) اینچنین می خوانیم : " ای خداوندی که به دوستانت طعم شیرین مانوس بودن و انس را شناسانده و چشیده ای و آنها در پیشگاه تو در نهایت خشوع و خضوع ایستاده اند ... " دقت کنید ، این طعم مانوس بودن وقتی برای انسان اتفاق بیافتد ، پاسخ انسان متفاوت خواهد بود نسبت به جهان هستی در برابر افرادی که در کوچه های پیچ در پیچ زندگی روزمره به دام افتاده اند و قادر نیستند پاسخ های فعالی در مقابله با رویدادهای زندگی از خود نشان دهند ...
نکته مهم در اینجا این است که تا چه اندازه قابلیت های درونی انسانها قابل پرورش است و این قابلیت ها در تغییر سبک زندگی انسانها بسیار مهم و تاثیر گذار است .... البته یک وجه مهمی در این حالت وجود دارد و آن این است که ؛ وقتی شخصی ادعای شاد بودن می کند ، باید دید این شادی از اعناق وجود است یا فقط تظاهر ؟ ... اگر در اینجا این بهجت و شادمانی واقعی باشد ، نحوه اثر گذاری آن نیز متفاوت خواهد بود ...
بد نیست به تحقیقی در این مورد که در ایالات متحده آمریکا انجام شده ، توجه کنیم ، محققان آمریکایی که در زمینه سبک زندگی تحقیقاتی را انجام داده اند در بررسی های اجتماعی شان به این نتیجه رسیده اند که مردم ایالات متحده وقتی با نا ملایمت های زندگی روبرو می شوند بیشتر به الکل و مواد مخدر برای فرار از این ناراحتی ها و استرس ها ، پناه می برند ..." می گریزند از خودی یا بی خودی - یا به مستی یا به شوق ای مقتدی " این فرار شاید منجر به نوعی شادی زودگذر و مجازی برسد ولی این چیزی جداست از شادی و بهجتی درونی که به انسانها رو می کند ...
حالا بیایم سر این بحث که ما ایرانیهای مسلمان ، چگونه می توانیم برای خودمان سبک ایرانی اسلامی ، انتخاب کنیم ؟ ... بهترین سبک می تواند سبک متعادلی باسد که مبتنی بر ارزشها ، آگاهی ها و معرفتهایی باشد که از شخص به جامعه و بالعکس تسری می یابد ... در این حالت هیچگاه در طوفان اندوه فرو نمی ریزیم و در فوران شادی ، سرمست نمی شویم و همین نکته مهم در سبک زندگی متعادل است ...
وقتی این راه تعادل را در پیش بگیریم به یک دوراهی می رسیم که هر دو راه آن به یک جا ختم می شود ... یک راه آرامش و قرا است و را دیگر رضایت ... " ای مقیمان درت را عالمی در هر دمی - ره روان را عشقت هر دمی در عالمی " انسانهایی که این انبساط را تجربه می کنند جهان هردم برایشان تازه خواهد بود و این تازگی در اعماق وجودشان انبساط عمیقی را ایجاد خواهد کرد ... این شادی و لبخند های درونی باید متصل باشد به فضایی ماندگار که دارای عمقی بسیار است ... نمی شود این بهجت ها را در قلمرو زودگر زندگی دنیایی کشف کرد ...
به عبارت دیگر همه مان یک مرکز فرماندهی داریم ... همانطور که می دانید اگر در یک نبردی مرکز فرماندهی یک شهر را از بین ببرند ، آن شهر سقوط خواهد کرد ... حال اگر انسانها مرکز فرماندهی شان میز و صندلی ریاست و حب جاه باشد ، با از دست رفتن شان ، او نیز نابود خواهد شد ... مگر اینکه در اینجا به منبع لایزال الهی متصل باشد " الا بذکر الله تطمئن القلوب " در اینجا فقط موضوع آرامش ذهنی نیست بلکه نمود رفتاری دارد ... یعنی اگر شخصی در تمام لحظه های وجودی زندگی خود از آن استفاده کند ، نوعی سبک زندگی را پیاده کرده که ایده آل خواهد بود ...
نکته دیگری که در خصوص سبک زندگی مطرح می شود این است که با خودمان فکر کنیم اگر اعمال تعبدی و توحیدی مان ( سفر زیارتی مکه ... مشهدالرضا ... کربلا .. عبادت در مسجد و ...) را از زندگی مان حذف کنیم ، شکل زندگی چگونه خواهد بود ؟ ... اصل بحث سبک زندگی ایرانی اسلامی این است که می گوید این اعمال تعبدی از اصل زندگی جدا نشود ، یعنی مسجد و منزل دارای یک رایحه باشد ...
ما هر وقت سراغ ائمه و قرآن رفتیم مشکل داشتیم نه برای انی بوده که بخواهیم در خصوص سبک زندگی تعلیم ببینیم !!! ... مهمترین راه در تشخیص این مسئله این است که راههای ورودی و تزریق امنیت درونی را در خود پیدا کنیم ... خدا کانون و منبع قدرت لایزال الهی است ، پس اتصال به خدا یعنی داشتن تمام هستی و چون انسانی با این خصوصیت قدرت اختیار و محق بودن انتخاب خود را از همین قدرت لایزال گرفته است ، همیشه همراه وی یک پل صراط است ...
مرحوم علامه جعفری در این خصوص می فرمایند : " خدا را در روزمره گی هایمان به اندازه فهم خودمان کوچک نکنیم ، ما به هر میزان این کوچکی را به واسطه ذهنهای کوچک خودمان ایجاد کنیم ، خسارتهای آن در ابعاد مختلف متوجه خودمان است " ... پس بجای اینکه خدا را به اندازه فهم خودمان کوچک کنیم ، بهتر است خودمان را به اندازه دامنه لطف الهی بزرگ کنیم ...
پیوستن بی نهایت منفی به بی نهایت مثبت در قالب گفتگو ، یعنی همان نماز ... اتصال با بالاترین منبع آرامش که در آن نماز به آن اشاره شده است ، سبکی به شدت رضایت بخش و الهی برایمان به ارمغان خواهد آورد ...
