عنوان : لبخند ژکوند

دسته : سیاست

نویسنده : شهیدی

92/7/3

تمامی گمانه زنی ها پیرامون رابطه ایران و آمریکا در طی هفته های اخیر بر بستری از رویاهای صادقانه ( شاید هم غافلانه ) شکل گرفت . در بسیاری از تحلیل هایی که در این خصوص می خواندم فقط در ظاهر تحلیل دیدم ، نه محتوای داشتند و نه آینده نگری بلکه فقط به شیوه هایی که باید بکارگرفته شود تا یران دو کشور با هم به گفتگو بنشینند اشاره شده بود . خوب گیریم روسای دو جمهور باهم به گفتگو نشستند ، کدام یک از این آرزوهایی که در طی این چند هفته ، رسانه ها از آن یاد کرده بودند به واقعیت خواهد نشست ؟ کدام یک از گرفتاریها و مشکلات کشورمان در گروه همین یک دیدار است ؟ البته کسی منکر لزوم تعامل سازنده با تمام کشورهای جهان و ایجاد رابطه ای مبتنی بر احترام متقابل نیست ولی خوب دیگر رویا پردازی هم حدی دارد .

مطمئن باشید که محتوای این مذاکرت احتمالی به اندازه سر سوزنی برای مقامات آمریکایی اهمیت ندارد در همین راستا اولین نتیجه ای که جریانسازی یکدست و هماهنگ رسانه های غربی از این ماجرا خواهند گرفت ( به فرض برقراری دیدار حضوری بین آقای دکتر حسن روحانی و اوباما ) این خواهد بود که به محض دریافت جواب مثبت از ایران برای دیدار ، در تیترهایی چشم نواز اعلام کنند بالاخره آمریکا توانست با این همه دغل بازی و خیره سری و دشمنی های بیش از بیش ، ایران را وادار به نشستن بر سر میز مذاکره مستقیم کند .

متاسفانه قسمت اعظمی از رسانه های داخلی هم همانند برخی از آقایان مسئول به قدری از این دیدارهای احتمالی خوشنود شده اند که انگار دیگر نمی توانند در پوست خود بگنجند . بازهم تاکید می کنم که بحثی بر روی اصل ماجرا ندارم ، فقط شیوه برخورد و تعامل و ذوق زدگی طرفهای ایرانی ( به جز جناب آقای دکتر روحانی ) برایم کاملاً تعجب آور بود . به طور مثال دیدار آقای ظریف و هگل را که حتماً دیدید ؟

در دنیای ارتباطات به طور کلی دو تقسیم بندی در خصوص ارتباط و رد و بدل شدن پیام وجود دارد . مورد اول زبان آوایی است و مورد دوم زبان بدن . در اینگونه دیدارهای دیپلماتیک حرف اول و آخر را زبان بدن می زند .  زبان بدن یعنی انتقال مفاهیم و عقاید و اندیشه ها در قالب مجموعه حرکاتی هماهنگ از جمله نحوه لباس پوشیدن ، نحوه لبخند زدن ( یا شاید هم اخم کردن ) ، نحوه دست دادن ، نحوه ایستادن ، نحوه نشستن و ... . خوب در همین دیدار اخیر آقای ظریف با آقای هیگ ( وزیر امور خارجه انگلستان ) برخی از رفتارهای نماینده کشورمان که اتفاقاً سیاستمدار ( شما بخوانید سیاست باز حرفه ای – یعنی مسلط به امور دیپلماتیک ) برجسته ای هم هستند برایم تعجب آور بود . نکات زیادی در خصوص این بخش از دید بنده ( زبان بدن در دیپلماسی دیدار رسمی )  وجود دارد که در فرصتی دیگر حتماً در این خصوص مفصل خواهم نوشت ولی همین قدر بگویم که لبخندهای مکرر و البته مستقیم و بدون انقطاع از طرف ایرانی به سمت چهره آقای هیگ آنهم در حالی که آقای هیگ دید مستقیم به دوربینها داشتند و نحوه دست دادن آقای هیگ که از سمت بالا و با سرعت انجام شد و ... خیلی نشان از نرمش قهرمانانه نداشت .

اینکه که بخواهیم به همین سادگی و با یک حرف ساده و البته زیرکانه اوباما ( در خصوص اینکه با تغییر نظام در ایران موافق نیست و به دنبال آن هم نیست ) بند را آب بدهیم و باور کنیم که دیگر همه چیز تمام شد و اوضاع رو به بهبود است ( همان دیدی که به نظر برخی از آقایان در داخل و صد البته متاسفانه برخی از رسانه های داخلی هم  در آن مسیر حرکت می کنند ) بسیار ساده لوحانه و شاید هم ... باشد !

نکته جالب توجه و البته مضحک اینجاست که اوباما در خصوص فتوای مقام معظم رهبری صحبت می کند و از طرفی می گوید که این حکم می تواند حکم بسیار محکمی باشد و از طرف دیگر و در انتهای سخنانش در خصوص اینکه ایران باید در عمل هم به ما ثابت کند که فعالیتی در راستای ساخت تسلیحات هسته ای ندارد !!! مثل اینکه آقای اوباما ماجرا را بر عکس متوجه شده اند ، این جمهوری اسلامی ایران است که مدعی نشان دادن حسن نیت از سوی آمریکاست ، همان آمریکایی که سالهای سال جز دشمنی و خباثت در برابر ملت ایران چیزی از خود نشان نداده است . اینکه در کمال وقاهت و البته تحت پوشش لباسی زیبا و فاخر از تئوری های دیپلماتیک و بدون یادآوری سالهای درد و رنج ملت بزرگ و سربلند ایران بخواهی با فراموش کردن همه چیز فقط ایجاد رابطه را به یک مسئله ( مسئله هسته ای ) ربط بدهی به نظر نیت روشن و واضحی به همراه دارد که متاسفانه برخی از آقایان مسئول داخلی ، قصد ندارند به هیچ وجه آن را بپزیرند .

در انتها بخشی از سخنان مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای ( دامت برکاته ) را که در این خصوص ایراد فرمودند می آورم ، باشد که یاد آوری باشد برای خودم .

" جمهورى اسلامى هیچ رودربایستى با هیچ دولتى ندارد؛ لیکن دولتى که دستش از منابع عظیم مالى و انسانى کشور قطع شده بود و هرچه توانست توطئه کرد، دولت آمریکا بود ... گاهى هم حرفهاى به‌ظاهر آشتى‌جویانه‌اى در این مدت زدند؛ اما هر وقت که لبخندى به روى مسئولین جمهورى اسلامى زدند، وقتى دقت کردیم، دیدیم خنجرى در پشت سرشان مخفى کرده‌اند؛ از تهدید دست برنداشته‌اند؛ نیتشان عوض نشده است ... والّا اگر مسئولین کشور باهوش باشند، دقیق باشند، مجرب باشند، پخته باشند، دل در گرو منافع ملت با همه‌ى وجود داشته باشند، گول لبخند را نمیخورند "