عنوان : حرفهایی برای گفتن

دسته : سیاست بین المللی      

این مطلب در سایت حرف تو منتشر شده است .

شاید نشست هایی از جنس و بافت ِ ژنو که هم اکنون فقط یکی از آنها برگزار شده است ، برخی از کشورها را دچار توهم قدرت طلبی کرده باشد ولی اصل ماجرا اینجاست که خودِ کشورهای مدعی در این نشست ، آنقدر مشکلات عدیده و جدی دارند در مسائل بین المللی که دیگر نمی شود روی حرف های زورشان حساب بازکرد .

در این میان و در خصوص مسئله سوریه در این مقطع از تاریخ ، چند بخش بندی و جبهه گیری صورت گرفته است . در سمتی غرب به رهبری آمریکا ، در سمتی دیگر کشورهای مدافع مقاوت در سوریه و در سمتی دیگر کشورهای عربی حامی گروه های مخالف که در این اوضاع و احوال منطقه ای و جهانی ، سردرگم و آشفته شده اند از این سو آن سو رفتن به دنبال ابرقدرت ها .

هرچند قرار بود که نشست ژنو 2 خیلی زودتر از این ها برگزار شود ولی بعلت مشکلاتی که در جبهه بندی های مختلف این مناقشه وجود داشت و موش دوانی های کشورهای ذینفع در خصوص تحریک گروه های مخالف برای شرکت نکردن در این نشست ، با تاخیرهای فراوان به حدود یک ماه دیگر رسید .

در این میان البته برخی تلاشها صورت گرفت تا  شکست جبهه های مخالف در برابر استاتژی جمهوری اسلامی ایران در سوریه ، پشت پرده بازیهای سیاسی حواشی نشست ژنو 2 محو شود که این جریان سازی هم به جایی نرسید . به نظر می رسد کشورهایی که می خواهند برای جمهوری اسلامی ایران جهت حضور در این نشست ، پیش شرط بگذارند ، به شدت دچار آشفتگی فکری شده اند .

جمهوری اسلامی ایران با اجرای سیاستهای بی نظیر ِبین المللی خود بر مبنای ارزشهای انسانی و دینی در مناقشه سوریه توانسته خود را بعنوان نیرویی اثر گذار در این جریان و اصولاً بعنوان رهبر جریان مقاومت در منطقه و جهان به اثبات برساند و صد البته این قدرتمندی و نفوذ هم بر کسی پوشیده نیست . همین قدرت نفوذ و تاثیر گذاری بر معادلات منطقه ای است که گروه های مختلف بازی کننده در این میدان را وا داشته تا به هر نحو ممکن که شده ، ایران را از طرق مختلف تحت فشار قرار دهند  تا به خیال خود با یک تیر دو نشان بزنند .

اینکه اخضر ابراهیمی مجبور می شود برای اجرای توافقاتی که احتمالاً آتش بس در قسمته ایی از سوریه بوده ، به ایران بیاید تا با جلب رضایت و حمایت جمهوری اسلامی  به این مهم دست پیدا کند ، خود ، نمودی آشکار از نقش بی بدلیل  ایران در کنترل جریانسازی ها علیه سوریه است .

قطعاً اگر قرار باشد طرح هایی مسالمت آمیز در سوریه به اجرا در بیاید ، باید با نظر و تایید مردم سوری باشد و اعمال هرگونه فشار خارجی و استفاده از زور و تهدید به هیچ وجه جواب نخواهد داد  . جدا از بحث لزوم حضور موثر مردم سوری در تصمیم گیری های آینده کشورشان ، برای اجرای تصمیماتی که احیاناً در ژنو 2 اتخاذ می شود احتیاج به یک واسطه دارد ، آنهم واسطه ای با ضریب ضمانت جرایی بالا که در حال حاضر با وجود تمام کشورهای مدعی و قدرتمند ، فقط و فقط از پس ایران بر می آید .

بحث حضور و یا عدم حضور ایران در این نشست مدتی است که کلید خورده ، البته این مسئله آنقدر شفاف و واضح است که حتی خودِ جریان سازان این بازی بر آن اشراف اطلاعاتی خوبی دارند ولی خوب ، باید دشمنی شان را با صلح و ثبات در دنیا نشان دهند ! مسئله ای که گروه ها و کشورهای مختلف را به پذیرش قدرت نفوذ ایران در این جریان وادار کرده است به شرایط استاتژیک و ژئوپلوتیک جمهوری اسلامی ایران در منقطه خاورمیانه بر می گردد .

قطعاً هیچ کشوری همانند ایران که روابط خوبی با کشورهای همسایه و همجوار سوریه ( به جز رژیم منحوس اسرائیل ) دارد نمی تواند در تحولات بعد از اجرای دور جدید تصمیمات جهانی در خصوص سوریه نیز نقشی ویژه ایفا کند . این توان بالای اجرایی و البته قدرت نفوذ ایران بر دولت سوریه به عاملی تبدیل شده است که همه نگاه ها برای متقاعد نمودن سوریه در پذیرش برنامه های تصویب شده در نشست ژنو 2 به سمت ایران باشد . در این میان کشورهای غربی از یک سو ، این قدرت و ضریب نفوذ بالا را دریافته اند و از سمتی هم در واقع نمی خواهند بازنده بازی در مقابل ایران باشند ، همین دوگانگی  باعث شده است که در عمل هم خود را محبوس در کلافی سردرگم بدانند و به ناچار دست به دامن ایران برای گشودن این کلاف شوند .

خوشبختانه جمهوری اسلامی ایران هم با آگاهی کامل از اوضاع و شرایط منطقه ، با دیدی باز به اظهار نظر پرداخته است و بارها اعلام کرده که خواستار اجرای هرگونه برنامه است که ثبات و آرامش را به سوریه برگرداند . این مسئله دیگر آنقدر واضح و شفاف است که حتی غربی ها هم بر آن تاکید دارند تا آنجا که انگلستان ، آلمان و آمریکا  علناً آن را بازتاکید کردند . در این میان بازهم کشورهای عربی  که اصولاً در تفکر و تصمیم گیری صحیح دچار اشکالات فنی و کارخانه ای هستند از پذیرش این موضوع سر باز زده اند !!!

با تمام شرایط فوق به نظر می رسد که در صورت عدم حضور ایران در این نشست و با توجه به قدرت نفوذ بالای آن در دولت سوریه و کشورهای همسایه اش ، نمی توان انتظار به ثمر نشستن تصمیمات را داشت ، چرا که متقاعد کردن سوریه و هدایت آرام جریانات ِ حواشی این مسئله فقط و فقط از پس ایران بر می آید . البته در این میان طبق معمول کشورهایی که از قدرت گرفتن جمهوری اسلامی در منطقه می ترسند و ایران را رقیبی جدی برای رهبری خاورمیانه می دانند نیز به شدت برای وارد کردن تاثیر منفی  نسبت به حضور ایران در نشست ژنو 2 بکار گرفته اند که با توجه به شرایط ایران و منطقه ، بیشتر به شوخی می ماند ، آنهم برای جمهوری اسلامی ایرانی که حرفهای زیادی برای گفتن دارد .