عنوان : کاسپین در فراموشی
دسته : سیاست خارجی
تاریخ : 92/8/5
این مطلب در سایت حرف تو لینک شده است
مباحث مربوط به اتفاقات اخیر حادث شده در روابط ایران و روسیه آنقدر برای رسانه های آمریکایی و غربی جذاب بود که بخواهند تحلیل های زیادی در خصوص آن و مخصوصاً در مورد هدیه ایران به روسیه بنویسند . هدیه ای که پشت ِ عهد شکنی های مدام روسیه در خصوص تعهداتش اهدا شده است . شاید یادمان رفته که دریای کاسپین ( دریای خزر ِ روس ها ) متعلق به ایران بوده و همانقدر که بر روی نام ِ خلیج فارس حساس هستیم ، باید روی این نام هم حساس باشیم ولی خوب ...
نمونه مینیاتوری " اسکن ایگل " که پیشرفته ترین پهباد دنیاست در روزهای گذشته از سوی جمهوری اسلامی ایران به روسیه اهداء شد . البته جو سازی های زیادی از طرف رسانه های غربی و اسرائیلی در این خصوص انجام شد و تا آنجا پیش رفتند که این نمایش را یک بازی خواندند و اعلام کردند که ایران در لوای این نمایش ، RQ-170 را به روسیه داده است تا بتواند نظر روسیه را در خصوص همکاری های نظامی جلب کند .
البته بعد از شکار این پرنده (RQ-170 ) توسط جمهوری اسلامی ایران ، کشورهای زیادی سعی کردند تا برای چند دقیقه هم که شده اجازه مشاهده این پرنده را دریافت کنند که نشد . قطعاً شکار این پرنده که توانایی بزرگ جوانان عزیز این مرز و بوم را به رخ همگان کشیده است امتیازات زیادی را می تواند با خود به همراه بیاورد ، همانطور که می بینیم روسیه و چین برای مشاهده این فن آوری سر و دست می شکنند .
بدون شک این موضوع ِ اهداء اسکن ایگل پیامهای زیادی را برای جامعه جهانی و مخصوصاً خود ِ روسیه به همراه داشت . متاسفانه روسیه در طی سالهای متمدامی نتوانسته است حسن نیت خود را در معنای واقع کلمه نشان دهد و در اکثر موارد روابط ایران و روسیه فقط در چارچوب تامین منافع ملی و منطقه ای برقرار شده است . در واقع روابط ایران و روسیه آنقدر عمقی و استراتژیک نیست که بتوان از آن انتظارات خارق العاده ای داشت . اصولاً جمهوری اسلامی ایران و روسیه با داشتن مولفه های مختلف ِ قدرت ( از جمله مسائل ژئوسیاسی ، منابع عظیم انرژی و قدرت نظامی ) در مناسبات و مناقشات منطقه ای در حد ِ وسیعی تاثیر گذاری دارند و به تبع آن روابط این دو کشور تاثیر گذار هم به تحولات منطقه بستگی مستقیم دارد . تمام این موارد یک سو ، و تعاملات این دوکشور بر سر مسئله هسته ایران از سمت دیگر ، باعث شده است که همچنان ادامه این روابط در دستور کار دو طرف قرار بگیرد .
جمهوری اسلامی ایران هم توانسته این سالها ، هرچند نه خیلی کامل ولی روابطش با یکی از اعضاء دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد را به گونه معقول حفظ کند و این امتیاز بزرگی برای ایران است . البته روسیه در برخی از موارد نشان داده است که هنوز به یک قدرت بین المللی تبدیل نشده چرا که تفسیرهایی در خصوص رابطه ایران با آمریکا و غرب می کند که انسان را نا امید می کند .
همین تحلیل های نادرست باعث شد تا مدودف در سال 2010 دستور لغو فروش سامانه موشکی اس – 300 به ایران را همزمان با کارشکنی های روسیه در خصوص تحویل نیروگاه اتمی بوشهر ، صادر کند . اینجا بود که جمهوری اسلامی ایران هم در سیاستهای خود در قبال روسیه کمی تجدیدنظر کرد . با وجود برنامه های قطعی شده 200 میلیارد دلاری بین دو کشور به دلیل اختلافاتی که بین دو کشور پیش آمده ، این حجم مبادلات اقتصادی به هیچ وجه محقق نشده است . اختلافاتی که عهد شکنی های روسیه در خصوص دریای خزر را نیز شامل می شود .
کشورهای بهره بردار در حوزه دریای کاسپین ( روسیه ، ایران ، قزاقستان ، آذربایجان ، ترکمنستان ) با تمام رایزنی هایی که انجام شده است هنوز به نتیجه نرسیده است . انگار مسئولان دیپلماسی ایران یادشان رفته که دریای کاسپین هم همانند خلیج فارس متعلق به ایران بوده و هست . چرا باید بر روی خلیج عربی حساس باشیم ولی بر روی دریای خزر ( نامی روسی است ) حساس نباشیم ؟! این کشورهای حاشیه دریای کاسپین روزی متعلق به ایران بزرگ بودند ، چرا الن حتی نامش هم نباید ایرانی باشد ؟!! حال بماند که در استحصال ذخایر نفتی در آن منطقه هم کوتاهی های زیادی از سوی ایران انجام شده است .
هیچ گاه نمی شود به این روسیه اعتماد کرد . همانطور که در جریان اتفاقات حادث شده در سوریه توافقات پنهانی با آمریکا داشت ، الان هم شواهدی در دست است که از توافقات پنهانی آمریکا و روسیه بر سر مسئله هسته ای ایران حکایت دارد . بدون شک دلیل روسیه برای حمایت از ایران در مسئله هسته ای ، یک مسئله دو وجهی است ؛ از یک سو روسیه ترس آن را دارد که این مشکل حل نشود و آمریکا به ایران حمله کند و در آن صورت بی ثباتی در منطقه خاورمیانه ، به شدت منافع روسیه را تهدید خواهد کرد . از سوی دیگر روسیه از اینکه ایران به سلاح هسته ای دست پیدا کند نیز واهمه دارد و در این صورت ایران را عاملی برای جلوگیری از نفوذش در منطقه به حساب خواهد آورد !!!
به همین دلیل روسیه در این مسائل دست به عصا راه می رود و یکی به میخ می کوبد و یکی به نعل . در هر حال روسیه نشان داد هاست که فقط علاقمند دستیابی طرفین دعوا به یک راه حل صلح جویانه است تا در این سالهایی که دوباره کمی قردت یافته است ، با ضررهای فراوان روبرو نشود .
قطعاً روسیه در سابقه دشمنی با ایران ، کم از کشورهای دیگر از جمله آمریکا ندارد و کم در حوزه داخلی ایران دخالت نکرده است . دستگاه دیپلماسی کشورمان نیز باید هوشمندانه تر از قبل ، تحرکات روسیه را رصد کند تا بتواند برنامه هایی معقول در برابر آنها به اجرا بگذارد . البته جمهوری اسلامی ایران نشان داده است که هیچ گاه منتظر کمک اینچنین کشورهایی نمانده است ولی خوب ، برای پیشبرد اهداف جهانی ، حفظ تعامل معقول با کشورهای منطقه و جهان در چارچوب حفظ ارزشها و اعتقادات ، امری لازم به نظر می رسد که صد البته هوشیاری فوق العاده را نیز طلب می کند .
عنوان : استراتژی رشته مروارید
دسته : سیاست خارجی
تاریخ : 92/8/4
این مطلب در سایت حر ف تو لینک شده است .
مسائل مربوط به روابط جمهوری اسلامی ایران با آمریکا آنقدر دستگاه دیپلماسی و رسانه ای ما را سرگرم کرده است که شاید دیگر یادمان رفته که سایر کشورهای جهان هم کم و بیش چشم بد به این مرز پرگهر دارند . در رسانه هایمان دیگر جسارتهای کشور آذربایجان فراموش شده است ... دیگر تحرکات روسیه در دریای خزر فراموش شده است ... دیگر یادمان رفته که چین در کجای اتاق فکر تحولات جهانی جا خوش کرده است ... دیگر یادمان رفته که مالزی ( کشوری که ادعای دوستی فراوان با ما داشت ! ) این روزها حتی گردشگرهای ایرانی را به کشورش راه نیم دهد و علناً می گوید که با شیعیان ِ ایرانی مشکل دارد ...
در هیاهوی تحولات سریع و غیرقابل پیش بینی دنیا و به خصوص در خاورمیانه و حوالی آن ، کشورهایی هم هستند که خیلی آرام و بدون آزار و اذیت در حال تبدیل شدن به تاثیر گذارترین کشورهای جهان هستند . چین یکی از این کشورهاست که با کنار کشیدن خود از جنجالهای سیاسی دنیا ( البته در این سالهای اخیر ) در خلوتی بی دردسر در حال تبدیل شدن به یکی از بزرگترین کشورهای استراتژیک دنیاست . البته نباید در این خصوص از اصطلاحات غلو آمیز استفاده نمود .
بی گمان هر کشوری که در صحنه سیاست بین المللی فعالیت می کند به دنبال حفظ منافع خود است و در این پهنه از جهان هستی هم ، چین و ایران از این قاعده جدا نیستند . جمهوری خلق چین در سالهای گذشته به دلیل رشد روزافزون جمعیتش و نیاز فوق العاده اش به تامین انرژی امروزه به بزرگترین شریک تجاری ایران تبدیل شده است ، تا جایی که این مبادلات در سالهای اخیر به چیزی در حدود 45 میلیارد دلار رسید .
در این میانه نکته ای وجود دارد که شاید پرداختن به آن خالی از لطف نباشد . این سالهای اخیر میدانی بوجود آمده برای جولان قدرتهای گذشته خاورمیانه و دنیا . قدرتهایی که روزی برای خود سرزمینهای وسیعی را در اختیار داشتند ولی این روزها به واسطه دم تکان دادن برای ابرقدرتهای کنونی ، قصد دارند به دوران اوج خود بازگردند و این موضوع هم بیشتر به رویایی تبدیل شده برایشان که تصویر سراب گونه را تداعی می کند . ترکیه در این دسته بندی جای می گیرد و اوضاع و احوال این روزهایش و شکستهای پیاپی در محل مناقشات منطقه و جهانی ، به خوبی آشکار است ولی چین با برنامه ریزی هایی که انجام داده ضمن داشتن این سودا در سرش اما راه ترکیه را نرفته است .
نکته جالب اینجاست که چین همیشه بازی دوسره خود را پیگیری کرده و انگار قصد ندارد کوتاه بیاید . شاید برخی ، کمکهای تسلیحاتی چین به ایران را در سالهای دفاع مقدس ، عنوان کنند که البته صحت هم دارد ... شاید عده ای کمکهای مالی فراوان چین به ایران را عنوان کنند که این مسئله هم صحت دارد ... شاید عده ای کمکهای بی نظیر چین در هنگاه تحریم شدید نفتی ایران را عنوان کنند که این مورد هم صحت دارد ولی ...
ولی این تمام ماجرا نبود . جدا از اینکه در طی تمام آن سالها چین در حال انجام بازی دوطرفه ای بود ( به طور مثال در سالهای جنگ ایران و عراق ، چندین برابر تسلیحاتی که به ایران می فروخت را در اختیار عراق قرار می داد ! ) که البته انتظاری هم نمی رفت این چشم بادامی ها عاشق چشم و ابروی ایرانی ها شده باشند و این کمکها را بی دریغ انجام داده باشند . البته خوش بینی هم تا حدی باید باشد ولی خوب مثل اینکه این واژه مفهومی در خصوص استراتژی چینی ها در قبال ایران خیلی صادق نباشد .
چین هم همانند کشورهای دیگر منطقه ( مثل ترکیه ، عربستان و روسیه ) بر خلاف ادعایش ، سیاست را نمی داند . این کشور در تمام این سالها سعی کرد که ایران را بعنوان کاتالیزوری در روابط بین المللی خود مورد سوءاستفاده قرار دهد و بر خلاف تمام آنچه که ادعا می کرد ، آنچنان هم طرف ِ ایران نبوده بر سر مسائل جهانی . همیشه یکی در میان در مجامع بین المللی به نفع و ضرر ایران رأی داده است !!! و وقتی منافعش ایجاب کرده دوستی و حمایت ایران را به قیمتی مناسب بفروشد ، از این مسئله هم غافل نشده است ، تا جایی که قراردادهای میلیارد دلاری با ایران در خصوص فن آوریهای هسته ای و موشکی را با ترغیب آمریکا قطع نمود .
البته این بدقولی ها و بداخلاقی ها از سوی چین به همین نقطه ختم نمی شود . با وجود اینکه جمهوری اسلامی ایران قراردادهای بسیاری با این کشور در حوزه های مختلف منعقد نموده است ولی بعد از گذشت چند سال قسمتی این قراردادها یا فسخ شده است و یا با بدقولی های مکرر چینی ها در اجرا بسیار کند پیگیری می شود .
البته در برخی از تحلیل های می بینم که این مسئله را با دشمنی آمریکا نسبت به مردم ایران مقایسه می کنند که به نظرم مقایسه ای ناشیانه است و نشان می دهد که درک صحیحی از سیاستهای تعاملی در سطح بین المللی وجود ندارد . آمریکا بحثی کاملاً جداگانه دارد و در عرصه بده و بستانهای سیاسی پا را فراتر از مسئله حفظ منافع گذاشته است .
نکته اصلی در اینجا توانایی کنترل مراودات و مناسبات بین المللی است و کشورها هم بر همین مبنا برنامه ها خود را اجرا می کنند . چین هم از این قاعده جدا نیست . به طور مثال وقتی چین روند سریع گسترش روابط ایران و هند را می بیند برای تحت فشار قرار دادن این مسئله و اینکه نکند ایران روزی برایش دردسر ساز شود ، وارد بازی با پاکستان شده است ! البته چین پای خود را کمی بیشتر از گلیم خود دراز کرده و سعی دارد با تسلط بر بندر گوادر ، مکانی برای قدرت نمایی خود در حوزه ایران پیدا کند .
شاید چین فکر نمی کرد با این همه تحریم و فشار علیه ایران ، جمهوری اسلامی بتواند به قدرتی تبدیل شود که حتی رودروی قدرت های اول و دوم اقتصادی دنیا صف آرایی کند ، البته این به آن معنا نیست که قدرت اقتصادی ایران با آنها برابری می کند ، بلکه مقصود این است که جمهوری اسلامی ایران با تلاش در جهت بومی سازی فن آوریهایی که روزی باید به کشورهایی مثل چین و روسیه برای دست یابی به آنها درخواست کتبی می فرستاد ، امروز به قدرتی تبدیل شده است که نمی توان آن را در حل مسائل جاری منطقه نادیده گرفت .
در میانه این کارزار ، بی شک چین آهسته آهسته در حال تبدیل شدن به یک کشور قدرتمند و صاحب نفوذ در منطقه و جهان است . مهمترین اهرمی که چین برای این بازی در اختیار دارد ، اهرم اقتصادی است که البته بسیار هم قدرتمند است . چین برای اینکه به قدرتی برتر در منطقه تبدیل شود باید با روسیه و آمریکا بعنوان نیروهای قدیمی و ایران بعنوان قدرت جدید منطقه رویارویی کند .
شاید این رویارویی با ایران ، جنبه های قابل تاملی را در کنار خود داشته باشد . قطعاً جمهوری خلق چین از گسترش اسلام ، آنهم از نوع تشیع در کشورهای همجوار خود و به تبع آن در داخل مرزهایش نگران است و این مسئله هم مستمسکی شده برای نفوذ چین به کشورهای همسایه ایران و ایجاد سدی در برابر نفوذ ایران .
اینکه کشورهای غربی و البته آمریکا بر این مسائل دامن می زنند نکته جالب ماجراست . آمریکا در این روزها که به شدت از بازی نفوذ چین در خاورمیانه عقب مانده است ، سعی می کند با وخیم نشان دادن اوضاع خاورمیانه ای که چین آن را اداره می کند ، این کشور را به تهدیدی جدی و بلند مدت برای ایران معرفی کند و خود را از قِبل این ماجرا همدرد با ایران !!!
شاید چین با استفاده از قدرت اقتصادی خود توانسته باشد قسمتهایی از این پازل آشفته شده خاورمیانه به دست آمریکا را در اختیار خود بگیرد ولی بی شک قسمتهای زیادی از این پازل هم در کنترل جمهوری اسلامی ایران است و به همین دلیل هم هست که تا امروز نتوانسته اند ایران را از این معادلات حذف کنند .
متاسفانه در رسانه های داخلی هم تحلیل هایی سطحی از روابط ایران و چین می خوانم که نا امیدم می کند . همانطور که عرض کردم ، چین با سرعت در مسیر رشد حرکت می کند و روابطش با ایران منافاتی با این ماجرا ندارد . اگر جمهوری اسلامی راه رو رسم بازی را نمی دانست ، امروز بعنوان قدرتی قابل اعتنا معرفی نمی شد .
تحرکات آمریکا در این خصوص و ترغب چین به تجربه استراتژی " رشته مروارید " ( گروه های حمل و نقل چند جانبه برای دور زدن سیاستها و اهرم های قدرت ایران ) هم در خمین راستاست . مسائل مربوط به گسترش ضریب نفوذ چین در منطقه و دو رو بازی کردنش با ایران به این دلیل ذکر شد تفسیرهای ناشیانه زیاد دیدم و خواندم و سعی داشتم در این یادداشت عنوان کنم که رسانه ها به اشتباه نزدیکی آمریکا به ایران در این خصوص را به زمانی برای نزدیک شدن دو کشور تصور نکنند و گمان نبرند که آمریکا به یکباره علاقمند به حفظ منافع ما شده است !!! ما خودمان بهتر می دانیم با همسایگان و کشورهای دوست مان چگونه برخورد کنیم .
البته تفسیر این موضوع نیاز به فرصتهای بسیار بیشتری دارد ولی به همین حد اکتفا شد تا فقط به کلیات بازی سازی مهره های داخلی و خارجی در میدان خاورمیانه اشاره شود . امیدوارم توانسته باشم دورنمایی واضح از وضع موجود ارائه کرده باشم .
عنوان : باورکنیم باورهایمان را
دسته : سیاسی اجتماعی
تاریخ : 92/8/3
این مطلب در سایت حرف تو لینک شده است
شاید اینکه بخواهیم آرزوهایمان را در خصوص برخی مسائل فرهنگی جامعه از خیال مان بیرون برانیم و برایشان جایی در عالم واقعیت در نظر بگیریم ، کمی بلند پروازانه باشد . بله ، بلند پروازانه ، تعجب ندارد . در تمام این سالهای با افتخار و پر برکت بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران ، در آرزوی پیشرفت فرهنگ عمومی سیاست ماندیم که ماندیم .
متاسفانه در اکثر روزهایی که کشور به آرامش و همدلی و وحدت رویه احتیاج داشته ، از طرف نیروی های خودی و داخلی مسائلی حادث شده که تعجب بر انگیختن را به شوخی کودکانه مبدل می کند . چه در خصوص مباحث داخلی ( همانند مباحث مهم اقتصادی ) و چه در خصوص حوزه ی سیاست خارجی .
تحلیل ها ، اظهار نظرها و تفاسیر کودکانه از روند اجرایی سیاستهای کلان نظام که مثل همیشه خوراکی می شوند برای رسانه های غربی و البته بازهم جای شکرش باقی است که آنها هم رودست می خوردند از رودست خوردگان داخلی خودمان ... شما تصور کنید چه آشفته بازی شده در این میانه ! حتی غولهای بزرگ رسانه ای دنیا از جمله آسویشتدپرس ، رویترز و ... در اقدام هایی ناشیانه تر از ناشی های داخلی خودمان ، بدون توجه به منبع خبر ( بد نیست یاد آوری کنم که اولین و مهمترین روس آموزش دروس آکادمیک همین خبر گزاریهای بزرگ دنیا ، استفاده از منابع خبری مطئن است که در کمال تعجب اینبار مثل اینکه خودشان درسهایشان را فراموش کرده اند ! ) در اکثر این موارد قصد می کنند از آن بر علیه نظام استفاده کنند که تیرشان از چله کمان خارج نشده ، بر زمین می افتد .
خوب بد نیست کمی هم در خصوص بحث اصلی مان به گفتگو بنشینیم ! می بینید ، به راحتی آب خوردن ما را در خصوص مسائل داخلی و البته از نوع بی ارزش آن در گیر می کنند و آنوقت مسائل مهمی منطقه ای و جهانی که یک پای جمهوری اسلامی هم در آن است را به فراموشی سپرده ایم . در این سالهای اخیر تحولات منطقه و جهان آنقدر سریع رخ داده است که دیگر مجالی برای برگشت و بررسی اتفاقات گذشته وجود ندارد . این روزها ، روزهایی نیستند که بنشینیم و سرگرم مسائل بی ارزش داخلی بشویم . باید با چشم باز ضمن رصد مشکلات داخلی ، مسائل بین المللی را هم در نهایت جدیت پیگیری کنیم ، چرا که دوران ، دوران هوشیاری و آمادگی ست . این قدرت جمهوری اسلامی در جریان سازی و هدایت جریانهای منطقه به راحتی بدست نیامده که بخواهیم آن را به راحتی از دست بدهیم .
چرا به جای این بازیها و سرگرمی های کودکانه کمی به اطراف مان نگاه نمی کنیم ؟ اصلاً می دانیم بیخ گوش مان ، همین روسیه ای که کج دار و مریض و دست به عصا با آن حرکت می کنیم در حال هدایت جریانی ست که قصد جلوگیری از گسترش و نفوذ قدرت عملی و اعتقادی جمهوری اسلامی در جهان را دارد ؟ حالا وقتی می شنویم که عربستان دست نشانده و بی خاصیت که مدام از سیاستهای کرملین در منطقه انتقاد می کرده به یک باره تریلی ، تریلی برای آقای پوتین نوشابه باز می کند ، نباید مشکوک شد ؟!!!
یا کمی آنطرف تر در قطر و ترکیه و برخی از کشورهای بلوک شرق چه خبر است ؟ درست است که در مواقع و مواضع مختلف این تحرکات جنبی به طور مناسبی از سوی ایران رصد و هدایت شده است ولی آن چیز که مسلم است برخورد منطقی و قاطع تر با این جریانات ، در گرو آرامش و همدلی بین نیروهای داخلی متعهد به نظام ، کشور و ملت است . این آرامش و همدلی هم جز با صبر و تلاش برای کمک بدون قید و شرط جهت اعتلای نام مقدس جمهوری اسلامی ایران و اطاعت محض از نائب بر حق امام زمان (عج) میسر نخواهد شد .
البته جمهوری اسلامی ایران ، آن کشور 30 سال قبل نیست ، اکنون به قدرتی بلامنازع در تحولات منطقه و حتی در مواردی در سطح جهانی تبدیل شده است و گفتمان انقلاب اسلامی به گفتمان نجات بخش و رهایی بخش در بین ملتهای سراسر دنیا جا افتاده است . دیگر نمی توان با ایران مانند 30 سال قبل بازی کرد . ایرانی که خود بازیگردان جریانهای منطقه ای است ، دیگر به هیچ وجه بازی دو روهایی مانند رویسه را نخواهد خورد .
جمهوری اسلامی به خوبی نشان داده است که با هیچ شخص یا گروه و یا کشوری رودربایسی ندارد و وقتی که پای ارزشها و اعتقادات آزادای بخشش در میان باشد ، آنها را با هیچ چیز دیگری معاوضه نخواهد نمود . مصادق این نوع تفکر را می توان در جریانات و روابط اخیر ایران با حماس ( که این روزها بدجور دل و دینش را به دلارهای عربی خوش کرده است ) مشاهده نمود .
این موارد را ذکر کردم تا به اینجا برسم که اصلاً مسئله این ها نیست !!! مسئله اینجاست که دیگر دوران سرگرم شدن به جریانات کوچک داخلی سپری شده ، چرا هنوز باور نداریم که اکنون یک پای تمام جریانات خاورمیانه و برخی از معادلات جهانی ما هستیم ؟ به نظر شما وقت آن نرسدیه که کمی هم دل به دل حضرت آقا بدهیم و فقط کمی به جریان سازی نهضت جهانی خمینی کبیر ( ره) فکر کنیم ؟ راه کار این است که همانند این سی سال گذشته باید برای حفظ انقلاب و آرمانهای مقدس نظام ، تلاش و کوشش کرد تا این قدرت بی بدیل جمهوری اسلامی چه در زمینه های علمی و چه در سایر زمینه ها در سطح دنیا ، به ثباتی خیره کننده برسد . قطعاً رسیدن به این ثبات ، بدون همدلی و توجه به رهنمودهای پرچمدار نظام جمهوری اسلامی ، حضرت امام خامنه ای ( دامت برکاته ) مقدور و میسور نخواهد گشت .
انشاءالله با تلاش هرچه بیشتر و حفظ وحدت و همدلی زیر سایه رهبری فرزانه امام خامنه ای ( دامت برکاته ) این وجهه ی جهانی ِ جمهوری اسلامی بعنوان الگویی ناب و پاک برای نجات و رهایی ملتهای دربند ، تدوام یابد . تا ظهور حضرتش انشاءالله ...
